Die kleine concessie moedigde hem aan. Hij leunde dichterbij en luisterde. Eerst hoorde hij alleen het ruisen van het water. Toen klonk er een scherper geluid, alsof klauwen vaag tegen steen schraapten. Zijn keel verstrakte. Hij stapte naar voren tot de grom van de wolf de lucht doorkliefde, een waarschuwing zo oeroud als de donder zelf.
Adrian bevroor, zijn handen geheven. “Rustig,” fluisterde hij, hoewel zijn stem de rivier nauwelijks overstemde. De diepe grom van de wolf trilde door zijn borstkas. Langzaam stapte hij achteruit tot de spanning wegviel. Het beest liet zijn snuit zakken, maar zijn ogen volgden hem met ruwe achterdocht.