Hij trok zich doorweekt en geschokt terug over de rivier. Maar de geluiden bleven in zijn hoofd hangen – schrapende, vage kreten, onmiskenbaar levend. Hij zei tegen zichzelf dat het een illusie kon zijn, geboren uit water en angst. Maar zijn gevoel weigerde de troost van twijfel. Er leefde iets onder die nachtwake.
Wat later op de dag ging de storm liggen, maar er lagen nog steeds takken en aarde in het bos. De rivier stroomde donkerder, gezwollen met slib. De wolf stond er dunner bij dan ooit, zijn borst kloppend bij elke ademhaling. Adrian voelde de urgentie toenemen, een aftelling die hij niet kon meten maar ook niet kon negeren.