De grom kwam laag en met een keel, opstijgend uit de borst van de wolf als een storm die uit het niets opsteekt. Adrian bevroor en hief beide handen op om te laten zien dat hij geen bedreiging vormde. “Rustig,” fluisterde hij met een bonzend hart. De tanden van de wolf flitsten en verdwenen toen zijn kaken met weloverwogen terughoudendheid dichtklapten.
Adrian hurkte en liet zich zakken tot de modder zijn broek doorweekte. Langzaam zette hij de spade naast zich neer, zodat de wolf het gebaar kon zien. De blik van het dier verslapte niet, zijn oren trilden in snelle flikkeringen. Hij mocht blijven, voorlopig. Hij durfde de kwetsbare toestemming niet te testen.