Dichter bij de oever leunend, drukte hij zijn oor weer tegen de grond. Het geluid was zwakker deze keer, breekbaar en gebroken, maar het was er. Het was leven, jammerend van onder de stenen. Zijn borstkas vernauwde zich. Hij draaide zijn gezicht naar de wolf en fluisterde: “Er is daar beneden iets, hè?”
Het lichaam van de wolf spande zich, zijn schouders rezen als een opgerold touw. Adrian voelde de waarschuwing in zijn houding. Blijf daar. Maar er was geen vergissing. Het geluid was echt. Elk gejammer sneed als een mes en onderstreepte de urgentie. Wat er ook onder gevangen zat, het zou niet nog een storm duren.