De wolf verroerde zich niet, zelfs niet toen Adrian’s laarzen takjes in de buurt deden kraken. Zijn oren bewogen, maar de rest van zijn lichaam bleef onverschillig. Hij liep door en overtuigde zichzelf ervan dat hij zich er niet mee moest bemoeien. Toch bleef er een prikkelend onbehagen hangen, scherp genoeg om hem de hele weg naar huis te volgen.
Later diezelfde dag trok de plicht hem terug langs hetzelfde pad. Hij was opgeroepen naar een boerderij die aan het bos grensde. Het was een gewonde hond met een poot gemangeld in prikkeldraad. De route door het bos was de snelste en hij droeg zijn uitrusting over één schouder.