Hij trok zich langzaam terug, met zijn handpalmen open om de wolf de ruimte te geven. Zijn ogen volgden elke stap tot hij weer aan de overkant van de rivier was. Pas toen vervaagde het gegrom en werd het stil. Adriaans lichaam trilde van de adrenaline. Hij was dichterbij gekomen, maar niet dichtbij genoeg.
Adrian had nu nog maar één weg voor zich. Hij zette zijn rugzak opzettelijk neer, het geluid gedempt in de vochtige aarde. De oren van de wolf schoten naar voren, zijn lichaam trilde van spanning. Adrian keek hem aan en liet zich toen op zijn knieën zakken. Zijn bewegingen waren langzaam, weloverwogen, om elk signaal af te geven dat hij er niet was om te dreigen.