Hij drukte zijn handpalm tegen de grond en voelde de kou door zijn handschoen sijpelen. Daar hoorde hij een trilling, zwak maar onmiskenbaar. Het geluid van iets dat onder de grond worstelde. Zijn hartslag steeg. Hij reikte naar de spade, tilde hem slechts centimeters op, voorzichtig om zijn lichaam uit de buurt van de wolf te houden.
De snauw kwam scherp aan, dwars door het ruisen van de rivier heen. Adrian bevroor, zijn hart klopte tegen zijn ribben. Het lichaam van de wolf kronkelde, zijn gewicht verschoof naar zijn voorpoten, klaar om te springen. Een eindeloos moment lang keken roofdier en mens elkaar in de ogen. Toen, langzaam, zette Adrian de spade weer neer.