Met ingehouden adem trok Adrian zich weer terug naar de oever aan de overkant. Hij had wel iets geleerd: de kreten waren echt, onmiskenbaar en werden elk uur zwakker. Wat voor geheim de wolf daar ook had, hij leefde. En tenzij hij een weg langs het beest zou vinden, zou het snel verdwenen zijn.
Adrian keerde terug, uitputting in elke lijn van zijn gezicht geschreven. Deze keer had hij alleen zijn handschoenen bij zich en liet hij de spade achter. Hij had het vertrouwen van de wolf nodig, of op zijn minst zijn tolerantie. Toen hij op de oever stapte, tilde het dier zijn kop op, zijn ogen schemerig maar onverzettelijk.