De wolf wiebelde op zijn poten, zijn ribben scherp onder zijn huid. Hij had nu al drie dagen niet gegeten. Adrian’s borstkas verkrampte bij de gedachte. Hij hurkte langzaam en fluisterde: “Laat me eens kijken. Alsjeblieft.” De rivier siste tussen hen in als een rechter die over hun lot besliste.
Het gegrom kwam zwak maar vastberaden. Adrian bevroor en drukte toen zijn handpalm plat tegen de aarde. De gedempte schreeuw steeg weer op, breekbaar als adem. Hij zag hoe de wolf zijn oren spitste in de richting van het geluid en zijn blik terug naar hem wendde. Voor het eerst verzachtte iets als aarzeling zijn houding.