Voorzichtig schraapte Adrian met zijn blote handen aan de modder. De wolf rilde, maar rukte niet uit. Kiezels maakten plaats voor losse aarde. Een dunne kreet doorkliefde de lucht, scherper nu, niet langer gedempt. Adrian’s hartslag sprong omhoog. Hij werkte sneller, zijn hart ging tekeer tegen de klok.
De wolf kroop dichterbij, zijn schaduw over hem heen. Adrian bleef langzaam en weloverwogen bewegen, hoewel paniek hem dreigde te verstikken. Stenen verschoven onder zijn vingers en onthulden een smalle opening. Van binnenuit duwde een kleine poot naar voren, gevolgd door een wanhopig gehuil dat zijn botten deed trillen.