Hij begon langzamer te lopen en bleef in het zicht van het dier. Het trok zich niet terug. Zijn amberkleurige ogen leken hem te meten, eerder met koude berekening dan met agressie. Adrian voelde zich gewogen en terzijde geschoven, alsof hij irrelevant was voor de wacht die het beest in bedwang hield.
Nieuwsgierigheid dreef hem dichterbij. Hij stopte aan de rand van de rivier, het water kabbelde tegen de stenen. De blik van de wolf viel meteen op hem, zijn schouders spanden zich. Adrian bevroor, zijn hartslag klopte in zijn keel. De kaken van het dier sperden zich lichtjes, de tanden flikkerden wit in het vage licht.