Hij dwong zichzelf om stil te blijven staan, niet bereid om het dier tot geweld aan te zetten. Even stonden roofdier en mens tegenover elkaar in een stille impasse. Toen, alsof hij tevreden was, draaide de wolf zijn kop terug naar de grond. Adrian ademde langzaam uit, zich ervan bewust dat hij uitstel had gekregen.
Later veranderde de rivier door de hevige regen in een kolkende bruine watervlakte. Adrian verwachtte half dat de wolf zou verdwijnen, gedreven door instinct om beschutting te zoeken. Toch bleef hij staan, met zijn vacht vastgeplakt aan zijn lichaam, onbewogen, zelfs toen het water hoger aan de stenen onder zijn poten likte.