Hij keerde zo vaak hij kon terug met kleine offers – reepjes gedroogd vlees en restjes uit het ziekenhuis. Hij legde ze op de oever aan de overkant, ver genoeg om respect te tonen. De kop van de wolf draaide zich nooit om. Het vlees lag te rotten in de regen, genegeerd, totdat de kraaien het opeisten. Het was niet alleen de honger die deze wake dreef.
Adrian’s onbehagen veranderde in vastberadenheid. Iets hield het dier vast aan die plek, sterker dan instinct, sterker dan overleven. En totdat hij ontdekte wat het was, wist hij dat het mysterie aan hem zou blijven knagen. Maar hoe dichterbij hij kwam, hoe groter het risico dat hij een roofdier tot razernij zou aanzetten.