De fotograaf schoot weg, en voor het publiek leek het niets meer dan zenuwen. De muziek begon. Een voor een liepen de bruidsmeisjes door het gangpad, kinderen gooiden bloemblaadjes voor hun voeten. Eindelijk verscheen Clara met haar vader aan haar zijde. De gasten hapten naar adem.
Liams ogen waren gericht op de hare en glinsterden van iets dat ze niet kon benoemen: liefde, zenuwen of iets duisters. Elke stap bracht haar dichter bij het altaar, bij de belofte van haar toekomst. Alles zag er perfect uit, precies zoals ze zich had voorgesteld. Haar familie was er, haar zus stralend naast haar, Liam wachtend aan het einde van het gangpad.