Maar zijn ogen waren niet op haar gericht. Langzaam, met angst in haar borst, volgde Clara zijn blik – naar het gangpad. Stephanie stond daar in een bruidsjurk, haar lippen gebogen in een triomfantelijke glimlach. Clara schudde haar hoofd, niet in staat om het te begrijpen. “Wat gebeurt er?” vroeg ze, haar stem verheven, wanhopig. “Ga opzij,” zei Liam opnieuw, steviger deze keer.
En toen sneed Stephanie’s stem als een mes door de stilte: “Je hebt hem gehoord.” Een golf van gefluister golfde door de gasten, het ongeloof nam toe. Clara voelde het verraad in golven aankomen – eerst verwarring, toen vernedering, toen het verpletterende gewicht van hulpeloosheid. Haar boeket gleed uit haar handen, de bloemblaadjes verspreidden zich over de vloer.