Ze wilde schreeuwen, een verklaring eisen, maar haar lichaam verraadde haar en bewoog bijna vanzelf. Haar knieën verzwakten, haar borstkas vernauwde zich en ze stapte van het altaar af, de wereld kantelde onder haar alsof ze wegviel van alles waar ze ooit van gedroomd had.
Stephanie stapte zonder aarzelen in de ruimte die Clara had achtergelaten alsof die altijd al van haar was geweest. Ze omklemde Liams arm, haar glimlach verblindend, haar ogen glinsterend van triomf. De menigte hapte naar adem. De gasten keken van Clara naar Stephanie, niet zeker of dit een grap was of een nachtmerrie die tot leven kwam.