Maar er volgde geen gelach. Er kwam geen uitleg. Clara’s moeder stond op van haar stoel, haar hand tegen haar borst gedrukt. “Dit klopt niet,” fluisterde ze, haar ogen wijd opengesperd van ongeloof. Haar vader stond naast haar, zijn stem dreunde door de verbijsterde stilte. “Genoeg! Stephanie, stop deze waanzin!”
Heel even voelde Clara een sprankje hoop. Haar ouders zouden er een eind aan maken. Maar Stephanie draaide zich naar hen toe en haar glimlach veranderde in woede. “Waag het niet om dit voor mij te verpesten!” gilde ze, haar stem klonk door de tuin. “Dit is mijn speciale moment en dat nemen jullie mij niet af!”