De menigte deinsde terug, gefluister zwol aan tot verwoed geroezemoes. Gezichten draaiden zich naar Liam, wanhopig op zoek naar een antwoord, naar een teken van ontkenning. Maar hij stapte niet achteruit. Hij maakte geen bezwaar. Hij hield alleen Stephanie’s handen steviger vast, zijn kaak strak, zijn ogen onleesbaar. Clara’s knieën dreigden het te begeven. “Waarom?” fluisterde ze, met trillende stem terwijl haar blik op hem gericht was.
“Waarom doe je dit?” Heel even keek Liam haar aan, een schaduw van iets in zijn ogen – pijn, spijt, angst – maar het verdween even snel als het gekomen was. Voor alle anderen leek het op een keuze, op toewijding aan haar zus boven haar. De officiant schraapte nerveus zijn keel, zijn gezicht bleek.