Ze kon alleen maar machteloos toekijken hoe de geloften waarvan ze had gedroomd voor haar ogen werden gestolen. De stem van de ceremoniemeester weifelde terwijl hij doorging en van de pagina voorlas alsof er niets aan de hand was. “Neem jij, Liam, deze vrouw tot je wettige echtgenote?” “Ja,” zei Liam, het woord sneed als glas door Clara heen.
Haar adem stokte. Haar zicht versmalde. Om haar heen voelde ze het gewicht van honderd ogen, het gefluister, het medelijden, de schok. Haar wangen brandden alsof alle gasten alleen naar haar keken, terwijl ze haar vernedering zagen ontvouwen als een toneelstuk waar ze niet van weg konden kijken. “En neem jij, Stephanie, deze man-” “Dat doe ik!” Stephanie viel gretig in, haar stem zwevend, triomfantelijk.