Ze drukte een hand tegen haar borst alsof ze zichzelf bij elkaar kon houden, haar sluier achter zich aan slepend als een schim van het leven dat ze zojuist verloren had. Binnen gingen de geloften door, maar ze hoorde ze niet meer. Voor Clara was de bruiloft voorbij. En ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld.
Clara herinnerde zich de rit naar huis niet, alleen dat haar handen zo trilden dat ze ze nauwelijks op het stuur kon houden. Tegen de tijd dat ze de stille veiligheid van haar huis bereikte, lag haar sluier verfrommeld op de passagiersstoel en was haar jurk aan de zoom gescheurd. Ze rommelde met de reservesleutel onder de mat, glipte naar binnen en zakte tegen de deur in elkaar terwijl het snikken haar verteerde.