De stilte drong zich op, zwaar en verstikkend. Haar telefoon zoemde in haar tas, knipperde met oproepen en berichten die ze niet kon beantwoorden. Ze drukte haar handpalmen tegen haar oren en probeerde alles te overstemmen: het gefluister, het gehijg, Liams stem die Stephanie koos.
Beelden liepen door haar hoofd: haar boeket dat viel, haar ouders die protesteerden, Liams handen die zich om die van haar zus sloten. Te levendig, te echt. Toen de naam van haar moeder op het scherm verscheen, daarna die van haar vader en daarna die van Phoebe, zette Clara het apparaat op stil en schoof het aan de kant.