Ze zat urenlang, met haar knieën tegen haar borst getrokken, tranen die in de stof van haar jurk sijpelden, tot het vervagende daglicht plaatsmaakte voor de oranje gloed van straatlantaarns. Een klop rammelde aan de deur, eerst scherp, toen zachter. “Clara? Ik ben het. Doe alsjeblieft open.”
De stem van Phoebe. Clara sleepte zich overeind, veegde haar gezicht af met de rug van haar hand en opende de deur. Haar vriendin stond daar, met rode ogen en een geschokte uitdrukking. Zonder een woord te zeggen trok Phoebe haar dicht tegen zich aan en Clara brak weer, snikkend in haar schouder.