Ze klampten zich aan elkaar vast in de deuropening, alsof vasthouden de enige manier was om te overleven. Voordat ze naar binnen konden gaan, schoten de koplampen over de oprit. Een autodeur sloeg dicht, toen nog een. Clara verstijfde en zette zich schrap, maar toen haar ouders bij de poort verschenen, gierde er nieuw verdriet door haar borst.
“Lieverd,” zei haar moeder zacht en haastte zich het pad op. Haar vader volgde, zijn gezicht vertrokken en bleek. Clara schudde haar hoofd, schaamte overspoelde haar. “Ik kon niet blijven. Ik moest weg.” Haar vader legde een stevige en warme hand op haar schouder. “Wij ook,” gaf hij toe. “Wij liepen niet lang na jou weg. We konden het niet aanzien wat daar gebeurde. Het klopte niet.”