Haar moeders stem barstte toen ze eraan toevoegde: “Toen ik Stephanie daar zag, toen ik Liam die woorden zag zeggen… brak er iets in me. Geen enkele ouder zou moeten toekijken hoe een kind een ander kind zo vernietigt.” Ze trok Clara in een trillende omhelzing en Clara klampte zich aan haar vast alsof ze een reddingslijn was. Samen stapten ze de woonkamer binnen, Phoebe deed de deur zachtjes achter zich dicht.
Het huis was vol stilte, alleen onderbroken door het geluid van Clara’s onregelmatige ademhaling. Haar ouders zaten bij haar op de bank, hun handen om de hare, terwijl Phoebe zich vlakbij haar neerzette. Lange tijd sprak niemand. Het gewicht van wat zich had ontvouwd drukte op hen allemaal, ieder verdwaald in zijn eigen schok.