Het beeld van Liams ogen flitste door haar hoofd – heel even, toen hij haar had aangekeken, was er iets geweest. Geen triomf. Geen vreugde. Iets duisters. Iets gevangen. “Maar als hij het niet wilde,” fluisterde Clara, haar stem trillend, “waarom stopte hij er dan niet mee? Waarom zei hij niets? Waarom vocht hij niet?”
Haar vader wreef met zijn hand over zijn kaak, frustratie duidelijk zichtbaar in elke beweging. “Dat is de vraag, nietwaar? Maakte hij er vanaf het begin deel van uit… of is er iets wat we niet weten?” Phoebe’s stem werd bijna fluisterend. “Hij hield haar handen vast, Clara. Hij sprak de woorden. Dat is niet niets. Maar… hij zag er ook uit alsof hij glas inslikte.”