“Er klopt hier iets niet.” Clara veegde haar tranen weg met de rug van haar hand, haar ademhaling ging tekeer. “Ik kan hier niet mee leven,” zei ze plotseling, haar stem sneed door de stilte. “Ik kan hier niet blijven zitten terwijl ze doen alsof dit normaal is. Ik heb antwoorden nodig.” Haar ouders wisselden bezorgde blikken uit, maar probeerden haar niet tegen te houden.
Phoebe leunde naar voren, haar ogen fel. “Dan zullen we ze vinden. Samen.” Clara stond op van de bank, ijsbeerde terwijl flarden van de dag door haar hoofd dwarrelden: Liams trillende handen, de flikkering in zijn ogen toen hij haar aankeek, de manier waarop hij… gevangen leek. Het klopte niet. Niets ervan klopte.