Haar vader stapte naar voren, zijn stem laag maar vastberaden. “En als je dat doet, staan we achter je. Wat dit ook is, Clara, je zult het niet alleen moeten doorstaan.” Voor het eerst sinds de ceremonie voelde ze iets anders dan wanhoop. Het was broos, maar het was er – een sprankje vastberadenheid dat door de waas van verraad heen brandde.
Minuten later zat ze in de auto, de weg een waas onder haar koplampen. Elke kilometer verstevigde de knoop in haar borstkas, haar gedachten schommelden tussen woede en angst. Ooit had ze zich voorgesteld dat ze hand in hand met Liam bij dit hotel zou aankomen, stralend van liefde. Nu stormde ze erop af met een gebroken hart, wanhopig op zoek naar de waarheid.