Van binnenuit klonken verheven stemmen, Stephanie’s scherpe, woedende tonen die door de deur klonken, Liam’s lagere stem rauw van de spanning. Clara’s borstkas vernauwde zich toen ze zich dichter tegen haar aandrukte om de woorden op te vangen. Haar hartslag gonsde in haar oren.
Ze kon er niet meer tegen. Ze balde haar vuist en bonsde op de deur. “Doe open!” schreeuwde ze, haar stem brak. “Ik weet dat je er bent!” Het geruzie hield in een oogwenk op. Even was er alleen stilte, toen haastig gefluister, het geluid van beweging. Uiteindelijk gleed het nachtslot naar achteren en barstte de deur open.