Therapie, niet de gevangenis, was de enige kans voor haar om de obsessie die haar leven had vergiftigd te ontwarren. De dagen die volgden waren langzaam en fragiel, maar Clara en Liam liepen er samen doorheen. Hij verontschuldigde zich keer op keer, niet alleen voor de trouwdag, maar ook omdat hij dacht dat stilte haar kon beschermen. En Clara, hoewel ze littekens had, liet vergeving na verloop van tijd wortel schieten.
Maanden later, onder een stille boog van bloemen in een tuin die alleen werd omringd door familie en goede vrienden, wisselden ze geloften uit die alleen van hen waren. Geen onderbrekingen, geen verdraaide spelletjes, alleen twee mensen die eerlijk beloofden opnieuw te beginnen.