De ochtend brak helder en goudkleurig aan. Het zonlicht viel door de gordijnen toen Clara’s moeder haar kamer binnenstapte met het ontbijt op een dienblad. Het huis gonsde al van de activiteit – er kwamen boeketten aan, jurken werden gestoomd, familieleden lachten in de keuken. Clara’s maag fladderde van de zenuwen en blijdschap.
Even later kwam Stephanie binnen, met haar armen vol linten en kant. Haar haar was onberispelijk, haar bewegingen precies. “Geen paniek, ik heb alles twee keer gecontroleerd,” zei ze terwijl ze haar bundel neerlegde. “De bloemen zijn er, de band stemt, de boog ziet er ongelooflijk uit.” Ze raakte Clara’s wang aan en haar stem werd zachter. “Je wordt de mooiste bruid.”