Na een paar dagen van afstandelijk observeren, besloot Sophie dat het tijd was om in te grijpen. Ze benaderde Maya voorzichtig, met zachte, kalmerende stem. “Het is goed, Maya,” fluisterde Sophie, terwijl ze haar hand uitstak, maar voorzichtig was om de moeder niet te laten schrikken. Maya keek haar aan, maar leek zich niet bedreigd te voelen. Met langzame, voorzichtige bewegingen tilde Sophie de baby voorzichtig op om hem naar een veiliger plek te brengen, weg van de hoek waar Maya had gezeten.
Sophie’s hart klopte in haar keel terwijl ze Maya gadesloeg, maar de moederorang-oetan volgde hen alleen met haar blik en verloor haar kind geen moment uit het oog. Sophie zag hoe sterk de band tussen hen was. De baby was klein en nog kwetsbaar, maar klampt zich alvast vast aan het leven met dezelfde kracht en veerkracht als Maya zelf. Sophie moest glimlachen en voelde een diep respect voor de beschermende moeder voor haar.
In de weken die volgden, werden Maya en haar baby een onafscheidelijk duo in het opvangcentrum. Sophie bleef voor hen beiden zorgen en zorgde ervoor dat de kleine gezond was en goed groeide. Maya werd weer haar speelse zelf, maar er was nu een kalmte over haar gekomen, een zachtheid die voortkwam uit de band die ze met haar baby had. Ze brachten hun dagen samen door, Maya leerde haar kleintje de gang van zaken in het opvangcentrum en Sophie keek met trots toe.