De verzorgers lieten hun uitrusting zakken en keken vol ongeloof toe. Aurora ging liggen, haar lichaam vormde een massieve, warme barrière tegen de koele lucht van het verblijf. Ze legde de puppy voorzichtig tegen haar dikke vacht en wiegde hem met haar lichaam alsof het haar eigen jong was. Een van de senior verzorgers voelde een brok in zijn keel ontstaan. Hij wist precies wat er gebeurde.
Slechts een maand eerder had Aurora haar eigen pasgeboren jong verloren aan een plotselinge ziekte. De beer had veel verdriet, weigerde voedsel en bleef lusteloos in haar hol. Het personeel had haar afnemende fysieke en mentale gezondheid met toenemende bezorgdheid in de gaten gehouden.
Toen ze haar nu met de puppy zag, was het alsof er een schakelaar was omgegaan. Haar ogen waren helder, haar bewegingen waren zacht en voor het eerst in weken leek ze betrokken en doelgericht. De kleine, verloren puppy had haar krachtige moederinstincten wakker gemaakt.