Cassandra’s geest was in rep en roer. Hoe kon ze zo blind zijn voor de ware aard van haar geliefde huisdier? Wekenlang had ze vredig geslapen met Reggie aan haar zijde, zich niet bewust van zijn ware bedoelingen. De herinnering alleen al deed haar bloed stollen.
Ze voelde zich dom dat ze de waarschuwingssignalen had gemist – de manier waarop Reggie’s gouden ogen haar bewegingen volgden, de bezitterige manier waarop hij ’s nachts zijn massieve kop tegen haar schouder drukte. Ze had die gebaren aangezien voor loyaliteit en genegenheid, maar het geruststellende idee dat haar wolf nu haar beschermer was, voelde angstaanjagend. Wat had ze gedaan?
In het schilderachtige en rustige stadje Bar Harbor kende iedereen elkaars naam en zaken en roddels verspreidden zich als een lopend vuurtje. De straten waren bezaaid met charmante huizen, goed onderhouden tuinen en vriendelijke gezichten. Dus toen Cassandra, een eenzame vrouw van midden dertig met een voorliefde voor privacy, in de buurt kwam wonen met een enorme wolf genaamd Reggie, werd er vrijwel meteen gefluisterd. Waarom zou iemand een roofdier in een huis in een buitenwijk houden? Bezorgdheid – en regelrechte angst – groeide.
[volgendePaginaknop].