Ondanks de argwanende blikken en stille gesprekken liet Cassandra zich niet afschrikken. Ze had Reggie geadopteerd uit een wildlife-reddingscentrum nadat hij was achtergelaten door een illegale eigenaar en hun band voelde onwankelbaar. De buren merkten niet hoe Reggie’s snuit verzachtte als Cassandra tegen hem sprak, of hoe hij met zijn koude neus tegen haar wang duwde alsof hij haar geruststelde dat hij er was.
Een wolf, vond Cassandra, was de perfecte metgezel in haar bescheiden huis: stil, schoon en nooit keffend zoals het kleine hondje van haar buren. Reggie had nog nooit iemand pijn gedaan die op bezoek kwam. Als haar buren maar ophielden met hun onophoudelijke, ongegronde waarschuwingen.
[volgendePaginaknop].