‘Ik heb wel gehad dat ik dacht: als ik niet meer wakker word, is het ook goed’
Gisteren ging een nieuw seizoen van Open Kaart van start, de online interviewserie van Robbert Rodenburg. Voor de eerste aflevering had hij Dave Roelvink te gast, die onder andere uitgebreid heeft verteld over zijn verslaving aan drank en drugs. ‘Ik heb weleens gehoopt dat ik ’s morgens niet meer wakker zou worden.’
Erg extreem
Twee jaar geleden is Dave afgekickt van een verslaving, wat erg heftig was. “Dagelijks heb ik eigenlijk nooit gedaan, want maandag en dinsdag nam ik dan om te herstellen. Maar ja, ik was gewoon drie, vier dagen wakker. Dat was op een gegeven moment niet meer gezellig tijdens het uitgaan, maar in je eentje thuis isoleren. Je hoofd verdoven, psychoses, paranoïde, ziekenhuisopnames. Gewoon extreem.” Het begon met de combinatie van alcohol en cocaïne, maar draaide al snel uit op meer. “Als dat op een gegeven moment op was en er was wat anders, dan was dat ook goed.”
Genetisch aspect
Drugsgebruik zit bij Dave in zijn genen verankerd. “Verslaving is erkend als erfelijke ziekte. Als ik kijk naar mijn familiebeeld, is daar ook veel verslaving en alcoholisme te zien. Ik denk dat ik daarin ook een stukje genen heb. Maar daarbuiten heb ik wel heel veel mentale last gehad van de bekendheid en alle negatieve dingen die daarbij kwamen. Als jong jochie was het voor mij heel moeilijk om dat op een gezonde manier te filteren en daarmee om te gaan, met m’n gevoel en m’n emotie.”
Gevoelens dempen
De eerste keer dat Dave gebruikte, leek het allemaal nog vrij onschuldig. “Ik was wel altijd anti-drugs, dat was wel gek. Ik was wel echt een zuiper, in het dorp waar ik vandaan kom was alcohol normaal. Harddrugs waren voor junkies, daar begon je niet aan. Een paar mensen in het dorp gebruikten dat, dat waren ook van die uitgemergelde lui. Je keek er eigenlijk een beetje op neer. Tot ik me op een huisfeestje een keer heb laten overhalen. Ik ben mijn hele leven best wel een onzeker persoon geweest, al kon ik dat misschien goed verbloemen en hebben de media wel meegeholpen om mij een soort bad boy-imago te geven. Ik was echter een zachte jongen die zich ook wel kon laten ompraten.”
Drank en drugs waren voor Dave een manier om zijn gevoel te dempen. “Ik merkte al heel snel: als er tien positieve dingen waren en één negatief ding, dat ik dan iemand was die helemaal kon verzinken in dat negatieve ding. Dat is iets buiten jezelf, waar je machteloos over bent. Het wordt gewoon strijd in je hoofd. Ik merkte dat die positieve dingen niet genoeg waren om die negatieve dingen te doen vergeten. En dan krijg je dat je het gaat zoeken in even een wijntje om rustig te worden. Iedereen heeft wel een mechanisme gecreëerd om even af te dwalen van de realiteit. En ja, voor mij dat al heel snel alcohol, omdat dat heel normaal was in mijn kringen.”
Verdrietige voice memo
Het keerpunt kwam voor Dave toen hij een voice memo van zijn broertje Donny hoorde. “Ik zag wel dat het niet goed met me ging, alleen ik wist niet dat ik verslaafd was. Ik kon gewoon niet begrijpen waarom ik er elke keer weer intrapte. Door je slaapgebrek in combinatie met die drugs ging je dingen zien en horen. Bizar. Dan word je inderdaad wakker daarna en denk je ‘dit moet stoppen’. Vervolgens ben je twee dagen verder, sta je in de kroeg en denk je ‘had ik niet twee dagen geleden gezegd dat ik dit niet meer zou doen’? Donny stuurde me op een gegeven moment een voice memo van een gesprek tussen hem en onze moeder. Ze was zo kapot van verdriet… Ze wist het niet meer en was bang dat ze haar kind moest zien overlijden. Ik heb haar gebeld en gezegd dat het echt nooit meer zou gebeuren. Twee dagen later deed en ik het weer en toen kwam het besef.”
Eigen kliniek
Inmiddels is Dave ruim twee jaar clean. “Ik heb me een maand lang laten opnemen. Het was relatief kort, maar ik heb een goede behandeling gehad. Je lost natuurlijk niet alle issues op, want ik was nog steeds iemand die zich veel aantrok van de media. Dat is een ding in mijn leven dat ik heel moeilijk vind en iets wat lastig is als je dit vak hebt. Ik wilde niet dat het naar buiten zou komen, want wat voor gevolgen zou dat dan weer hebben? Ik heb het dus gelaten voor wat het was, maar ben na een tijdje met Najib Amhali gaan samenwerken om een eigen kliniek te starten. Toen dacht ik: wie ben ik nou om mezelf te blijven verschuilen, maar wel aan anderen te vertellen dat het oké is? Op een gegeven moment heb ik het gewoon moeten vertellen voor mijn eigen gevoel, om mezelf daarin serieus te kunnen nemen.”
Lees ook: Lief: Dave Roelvink brengt bezoekje aan dakloze Jesse
Bron: Open Kaart | Beeld: BrunoPress