Carolien schetst met haar gedicht een indringend beeld van het leven op de oncologieafdeling: het omgaan met de (terminaal) zieke patiënten, het uitdelen van medicijnen, het verzorgen en wassen van patiënten en het regelen van opnames. Maar misschien is het mooiste en zwaarste aspect van haar baan wel het omgaan met de emoties die ze iedere dag tegen komt: het verdriet over de ziekte, het gemis van familieleden, het leed van de patiënten en de hoop van sommige patiënten. Wij hebben tranen in onze ogen van dit gedicht en hebben onmetelijk veel respect voor alle verpleegkundigen. Iedereen moet dit eigenlijk even lezen!
Ben jij ook zo onder de indruk van Carolien haar verhaal en heb jij ook zoveel respect voor haar en het werk dat zij doet? Deel dit bericht dan met je vrienden!
Bron: Facebookpagina Albert Schweitzer ziekenhuis
Pagina