Toen Obama de onderscheiding aan Ellen gaf zei hij:
“Het is makkelijk om te vergeten nu we zo ver zijn gekomen, nu het homohuwelijk wettelijk gelijk is, hoeveel moed er voor nodig is geweest voor Ellen om publiekelijk uit de kast te komen twintig jaar geleden. En hoe belangrijk het was, niet alleen voor de LGBT-gemeenschap maar voor ons allemaal, dat iemand die zo vol zit met vriendelijkheid en licht, iemand die we zo graag mogen, iemand die onze buurvrouw, collega of zus zou kunnen zijn, onze eigen veronderstellingen uitdaagt. Iemand die er ons aan herinnert dat we meer gemeen hebben dan we denken. Iemand die ons land de kant van gelijkheid op stuurt. Wat een last was dat voor haar om te dragen. Om je eigen carrière zo op het spel te zetten; mensen doen dat niet vaak. En om de hoop van miljoenen mensen op je schouders te dragen. Maar het is zoals Ellen zegt: “We willen allemaal een tortilla chipje dat het gewicht van de guacamole kan dragen.” En ze heeft er een prijs voor betaald, maar toch gaat Ellen, vandaag en iedere dag, het gevecht aan met datgene wat ons uit elkaar haalt. Ze motiveert ons om beter te zijn met één grap en één dans per keer.” Ook geeft Obama tijdens zijn speech toe dat zijn keel dicht begint te zitten van de emoties. Ellen kan het dan ook niet droog houden als ze de medaille om haar nek krijgt. Wat een prachtig moment!
Pagina 2/2