Bij zonsopgang zag het olifantenverblijf eruit als een bouwplaats die door een storm was getroffen. Enorme boomstammen, rotsblokken en ontwortelde takken lagen opgestapeld in een barricade tegen de verste hoek, zo hoog dat de verzorgers er niet overheen konden kijken. En achter die muur stond de kudde te beven, iets te bewaken wat niemand begreep.
Bezoekers werden geëvacueerd nog voor de poorten opengingen. Neushoorns ijsbeerden in hun hokken, flamingo’s stonden ongemakkelijk bij elkaar en de giraffen weigerden naar binnen of buiten te komen, alsof elke diersoort de spanning van de olifanten kon voelen. Om de paar minuten liet de matriarch een laag, waarschuwend geluid horen dat het personeel deed huiveren.
Beveiligingslint wapperde in de wind terwijl verzorgers en technici zich bij het verblijf verdrongen en theorieën fluisterden. Was het angst? Ziekte? Agressie? Niemand kon verklaren waarom zachtaardige reuzen die zelden in paniek raakten, zich nu gedroegen als soldaten die een slagveld versterkten. En het meest verontrustende was nog wel dat de olifanten niemand in die hoek toelieten.