Terwijl de buren de bizarre wending van de gebeurtenissen bespraken, waren de Harrisons verscheurd. Hun aanvankelijke verdriet over het verlies van hun berenjong was veranderd in iets veel gecompliceerders. Ze hadden nu een jong dat een thuis had gevonden in een adelaarsnest – een nest dat baby-arenden leek te verzorgen in plaats van een prooi te zijn.
Ondanks de vreemde omstandigheden moedigde Dr. Martin de buren aan om de natuur zijn gang te laten gaan. Het jong leek het goed te doen bij de arenden en er was geen direct gevaar voor zijn welzijn. Na een paar dagen besloten de Harrisons dat ze het nest regelmatig zouden bezoeken om naar hun huisdier te kijken. Toen ze terugkwamen, konden ze hun ogen niet geloven – de adelaar was begonnen kleine knaagdieren naar het nest te brengen en liet ze achter voor de welp om te delen met de kuikens.
Het werd duidelijk dat de adelaar het jong niet alleen tolereerde, ze vertrouwde erop op een manier die niemand ooit had verwacht. Naarmate de dagen verstreken, werd de band tussen het jong en de arend hechter en de Harrisons accepteerden met tegenzin dat hun jong een nieuwe, zeer ongebruikelijke familie had gevonden.
Uiteindelijk was de buurt getuige geweest van iets heel bijzonders – een dierenband die zo sterk was dat alle verwachtingen werden overtroffen. Het verhaal van het berenjong en de adelaar zou een plaatselijke legende worden, iets dat nog jaren zou worden doorverteld.