Nadat ze hadden afgesproken om op deze hond te passen, wilde hij niet van haar zijde wijken – ontdek waarom haar man uiteindelijk de politie belde!
George’s ogen gingen heen en weer tussen de ijsberende hond en zijn vrouw Zoë. Zijn ogen waren gevuld met een stille bezorgdheid terwijl hij toekeek. Ze hadden afgesproken om op Rex te passen, de goed opgevoede hond van hun vriend Corey. George en Zoë hadden een makkelijke tijd verwacht, en inderdaad, de eerste dagen waren een makkie. De rust duurde echter niet lang…
Het huis was stil, op Rex’ constante beweging na. De hond gedroeg zich vreemd, liep onregelmatig heen en weer en zag eruit alsof hij elk moment kon toeslaan. George voelde zich ongemakkelijk, niet wetend wat hij kon verwachten, zowel hij als Zoë hadden weinig ervaring met honden, vooral met zulke grote. Rex bleef heen en weer ijsberen en zijn ogen schoten door de kamer alsof hij iets op het spoor was dat alleen hij kon zien. De haren op zijn rug borrelden en een lage grom rommelde in zijn keel. Een gevoel van angst bekroop George. Rex’ gedrag gaf aan dat er iets heel erg mis was.
Maar wat was het? Waarom was Rex zo gefocust op Zoë? Vanaf het moment dat Rex hun huis binnenkwam, bleef hij aan Zoë’s zijde en toonde een ongewoon niveau van interesse. Dit obsessieve gedrag verontrustte George en hij wist dat er iets niet klopte. En dan was er ook nog die sms. George voelde Zoe’s ogen op hem gericht. Verborg ze iets? Haar glimlach leek geforceerd en bereikte haar ogen niet. Dit klopte gewoon niet en hij was vastbesloten om uit te zoeken wat er aan de hand was…
Tijdens Rex’ eerste dagen hier was alles rustig en gewoon. Rex gedroeg zich heel normaal. Zoe, die haar genegenheid toonde, speelde vaak met Rex op warme middagen in hun kleine tuin. Ondertussen ging George op in zijn eigen wereld van werk en routine. Alles leek normaal. Tenminste, dat geloofde George…
Maar toen kwam er een stille verandering in hun huis. Rex begon zich anders te gedragen en raakte vreemd genoeg gehecht aan Zoe. Hij bekeek elke beweging van Zoe en zijn intense blik creëerde een verontrustende sfeer. George begon een onverklaarbaar onbehagen te voelen.
Op een ochtend viel het zonlicht door de kieren van de gordijnen en verlichtte zachtjes de kamer. George sliep nog, maar een zacht geluid van Zoë’s telefoon maakte hem wakker. Ontwaakt uit zijn sluimering opende hij zijn ogen en wierp een blik op het zacht verlichte scherm van haar telefoon.
Er was een nieuw bericht verschenen. George wist dat hij Zoë’s privacy moest respecteren – het was een onuitgesproken regel. Maar iets krachtigs, een mix van nieuwsgierigheid en een griezelig gevoel van onbehagen, greep hem. Hij voelde zich gedwongen het te lezen. Misschien was het zijn onderbuikgevoel?