Pradeep bleef thuis tot de klok twaalf sloeg en rekende erop dat de wisseling van de wacht in het ziekenhuis zijn identiteit zou afschermen. Hij bad in stilte dat de bewakers ook waren gewisseld; zo niet, dan kon zijn geheime plan in een oogwenk mislukken. Met een diepe zucht besloot hij dat het tijd was om te handelen.
Terwijl middernacht zijn schaduw wierp, zocht Pradeep zijn weg terug naar het ziekenhuis. De eerste hulp was een drukte van belang, precies zoals hij had verwacht. Met een nonchalante houding baande hij zich een weg door de menigte en mengde zich moeiteloos in de menigte. Zorgvuldig om een neutrale uitdrukking te behouden en langdurig oogcontact te vermijden, navigeerde hij door de drukke menigte, in de hoop dat zijn uitvlucht onopgemerkt zou blijven.
De kamer van zijn vrouw, waarvan de locatie in zijn geheugen gegrift stond, diende als zijn baken en stuurde hem op zijn heimelijke pad.
.