De kou was meedogenloos, kroop in elk deel van hem en fluisterde de harde realiteit van de ijsberg. Bij elke felle windvlaag werd de stabiliteit van de schuilplaats op de proef gesteld. Het was een fragiele schuilplaats, wist Peter, tussen hem en de ijzige omarming die achter het dunne zeil wachtte. “Ik moet gewoon de nacht doorkomen,” fluisterde hij tegen zichzelf terwijl hij zich voorbereidde op de volgende stormgolf.
De uren verstreken langzaam en Peter rilde toen hij merkte dat de lucht om hem heen donkerder werd. Gedurende de lange, donkere nacht vocht Peter meedogenloos tegen de elementen. De gierende wind buiten leek steeds heviger te worden, kroop in elke spleet van de schuilplaats en maakte de lucht binnen ijzig en bijtend. Hij kroop dichter tegen zijn slaapzak aan, zijn adem zichtbaar in de kou, en probeerde zoveel mogelijk warmte vast te houden.