IJsberg drijft gevaarlijk dicht langs het dorp – inwoners worden bleek als ze zien wat er op ligt

Het gesprek ging over de bemanning terwijl ze opstegen, het landschap snel kleiner wordend onder hen. Een van de piloten draaide zich om en viel Peter op. “We hebben het gebied al doorzocht,” legde hij uit, terwijl hij boven het lawaai uit schreeuwde. “Nadat de winkelier alarm sloeg en jij verdween, vreesde iedereen het ergste. De politie ging naar je op zoek en toen ze je niet konden vinden, gingen we de lucht in in de hoop iets op de ijsberg te ontdekken.”

Een ander bemanningslid zei: “En daar was het, het baken dat je had gemaakt. Zonder dat, wie weet…” Zijn stem brak af en liet de zin in de lucht hangen, een bewijs van de dunne lijn tussen wanhoop en hoop die ze allemaal hadden bewandeld. Peter knikte en nam de woorden in zich op. Het besef hoe dicht ze bij een verschrikkelijk lot waren gekomen, werd vermengd met dankbaarheid voor de reeks gebeurtenissen die tot hun redding hadden geleid. “Dank u,” zei hij eenvoudig, zijn stem vol emotie, als eerbetoon aan de rol van de bemanning in hun ongelooflijke overlevingsverhaal.