“Oh, meneer, dat is prima, dat hoeft niet,” zei Lena. “Alsjeblieft, ik sta erop,” hield hij vol. Lena wist niet wat er aan de hand was, maar ze wist dat ze daar onmiddellijk weg moest. “Dank u, meneer, dat waardeer ik echt,” zei ze, in de hoop het gesprek snel af te kappen en naar achteren weg te lopen, “Nog een fijne dag!” voegde ze eraan toe terwijl ze zich haastte.
Eenmaal terug in het achterste gedeelte van het vliegtuig, haalde Lena diep adem. Ze keek naar haar handen en merkte dat ze trilden. Het voelde alsof ze een geest had gezien. Een geest met het gezicht van haar overleden man erop.
Ze moest met iemand praten. Dit was de enige manier om er zeker van te zijn dat ze haar verstand niet verloor. En ze wist precies met wie ze moest praten. “Cassandra?”, vroeg ze nerveus.
.