Cassandra draaide haar hoofd om en zodra ze de blik op Lena’s gezicht zag, wist ze dat er iets ernstigs aan de hand was. “Praat tegen me,” zei ze op een verzorgende toon terwijl ze op Lena’s rug klopte.
“Zeg me dat ik niet gek ben,” begon Lena, terwijl ze Cassandra nerveus aankeek. Cassandra keek haar vragend aan. “Het is oké als het je allemaal te veel wordt, Lena,” zei ze kalm en zacht. “We zouden het allemaal begrijpen als je een paar extra weken vrij wilt nemen, weet je,” voegde ze eraan toe.
“Nee, nee, nee, dat is het niet,” mompelde Lena terwijl ze haar medaillon opende. Toen haalde ze er een foto uit en hield die even in haar handen voordat ze eraan toevoegde: “Lijkt hij niet op mijn overleden man?” Ze wees naar de man in stoel 37A en opende toen haar handen om de foto te onthullen.
.