Lena was opgelucht toen Cassandra’s uitdrukking haar herkenning van de griezelige gelijkenis bevestigde; het was haar ook opgevallen. Het was niet alleen haar verbeelding; die man leek echt op haar overleden echtgenoot. Maar de realiteit bleef dat hij haar man niet kon zijn.
Ze staarde naar het visitekaartje dat hij haar had gegeven. In vette letters stond er “Nathan Jones” op, wat aangaf dat hij Chief Executive Officer was van een uitzend- en wervingsbureau. Dat was heel anders dan wat haar Gabriël had gedaan. Hij had altijd al een passie gehad voor het werken met mensen en hen helpen, wat hem ertoe bracht om in een opvangtehuis voor ex-gedetineerden te gaan werken en hen te helpen zo soepel mogelijk in de maatschappij te re-integreren. Deze man, Nathan Jones, was duidelijk niet haar man.
Tenzij, dacht Lena grinnikend bij zichzelf, hij een drastische transformatie had ondergaan en zijn eigen dood in scène had gezet om een heel nieuw leven te beginnen onder een nieuwe identiteit. Het idee leek te ver gezocht, maar midden in haar verwarring bracht het een moment van humor.
.