De moeder, nu zichtbaar opgewonden en vochtig, worstelde om woorden te vinden. “Wat de-waarom zou je-” stamelde ze, haar eerdere kalmte verbrijzeld door de onverwachte overstroming. Carl vervolgde: “Het is best moeilijk om je aan dingen vast te houden als je herhaaldelijk tegen je stoel wordt geschopt, zie je.”
De passagiers om hen heen hadden alles gezien wat er gebeurde. Hun reacties waren gemengd. Sommigen knikten begrijpend naar Carl. Ze leken zijn frustratie te begrijpen, waarschijnlijk omdat ze zelf ook geïrriteerd waren geraakt door het stoel schoppen. Aan hun gezichten was te zien dat ze medelijden hadden met Carl.