Maar niet iedereen voelde hetzelfde. Een paar passagiers schudden hun hoofd in zichtbare afkeuring, hun gefluister weefde door de lucht in de cabine. Carl kon slechts fragmenten van hun stille maar kritische gesprekken opvangen. Zinnen als “Een volwassen man…” en “absoluut belachelijk…” dreven in zijn oren, hun toon doorspekt met oordelen.
De jongen, die nu stil was en zijn ogen de kost gaf, leek zich te realiseren wat de gevolgen van zijn daden waren. Zijn speelse grijns was vervaagd en vervangen door een blik van verbazing en een vleugje spijt.
De stewardessen kwamen snel ter plaatse en boden handdoeken en verontschuldigingen aan. “Is alles in orde hier?” vroeg een van hen, bezorgd in haar stem.