Op de volgende opnames was niet echt iets alarmerends te zien, maar het waren de subtiliteiten – het treuzelen in Jackie’s stappen, de vluchtige blikken die ze wierp als ze dacht dat niemand keek – die Heather’s argwaan levend hielden. Het was niet meer alleen de manier waarop Jackie naar de foto’s keek; het was de manier waarop ze pauzeerde bij Heather’s bureau, de manier waarop haar ogen de kamer scanden, de lichte aanraking van haar vingers met persoonlijke voorwerpen die geen reden hadden om verplaatst te worden.
Heather keek naar de geheime video’s en maakte zich steeds meer zorgen. Elk vreemd dingetje dat Jackie deed, maakte dat Heather het gevoel kreeg dat ze met haar moest praten. Maar hoe kon ze dat doen? Jackie had niet echt iets verkeerds gedaan. Heather had alleen een naar gevoel dat maar niet weg wilde gaan. Toen, een paar dagen later, gebeurde er iets waardoor Heather echt bewijs kreeg.