Vanessa en Samantha wisselden een vastberaden blik terwijl ze hun plan formuleerden. De kliniek was hun enige aanknopingspunt en ondanks de angst die aan hen knaagde, wisten ze dat ze terug moesten gaan. “Daar wachten we op hem,” zei Vanessa, standvastig ondanks de angst die eronder sudderde.
Toen ze de kliniek van dokter Henderson naderden, liep er een rilling over Vanessa’s rug. Zijn auto stond buiten geparkeerd, maar de kliniek zelf was donker, de ramen waren griezelig lichtloos. Hun zenuwen tintelden van angst, maar Vanessa weigerde het te laten merken.